The Deleuzian Mediators and Impossibilities of the Subject; Architecture, and Space from Eisenman’s Structuralism to Deconstruction

ناممکن­ ها نیروهایی بالقوه هستند که می‌روند تا بالفعل شوند و در آستانۀ ایجاد صیرورتند. میانجی‌ها نیز نقش میانجیگری میانه‌ای بین بودن هر امری دارند ایجادکنندۀ آفرینش هستند. این به‌خوبی آثار معماری مشهود است. نوشتار حاضر برای فهم بهتر مفاهیم، بر ساختار آیزنمن متمرکز است پاسخ‌گویی به مسئلۀ مورد نظر، رویکرد تبیین با نگرش فلسفی ژیل دلوز هم‌راستا تعامل بیان می‌شود؛ چراکه یک فرایند معماری‌ یکی از محورهای پست‌مدرنیسم دلوزی، همچون ناممکن­هاست تأثیر اساسی زندگی معاصر دارد. هدف پژوهشْ یافتن ویژگی­های مشترک ناممکن­ها اندیشۀ فصل وی تحلیل می‌شود. منظور، شیوۀ توصیفی‌ تحلیلی پس بررسی سیاق فکری عملی آیزنمن، سه اثر او تشریح چگونه چرایی پرداخته همچنین گردآوری اطلاعات استفاده منابع مکتوب دیجیتال صورت می‌گیرد. نتایج نشان می‌دهد نمایش میانجی‌هایی دست خلق می‌زنند دل آثارشان هویدا می‌شوند، متناسب توانسته‌اند خود را نیاز محیط پیرامون تطبیق دهند صیرورت، بیرون ذهنیت جای گیرند. بنا حرکت جنبش دائمی‌شان، تجسم هستی‌شناسی را، زیربنای این‌همانی هویاتی درونی هستند، شروع می‌کنند پایان می‌بخشند. میان انسان سوژۀ شناسایی نیست جایگاهی بالاتر سایرین زند؛ بلکه آنها مواجه می‌شود رویارویی قابلیت‌های جدیدی می‌یابد ظرفیت‌های تازه‌ای می‌آفریند.